15. Gedicht, ruw en puur uit mijn hart🤍

Ruw puur en emotie.

Op dit moment voel ik me goed en kan dingen weer positief bekijken. Ik heb mijn gevoel van dat moment, die dagen, dat mijn oudste jongens de keuze maakte terug te gaan naar Nederland, in volle emotie, ongenuanceerd van me afgeschreven. Het is een moment opname geweest, de wereld leek voor mij aan stukken. Nu ik zelf de tekst terug lees vind ik deze best heftig,  na 2 maanden, voel ik dat ik deze emotie gelukkig niet meer heb en weer "blij" ben. Het gemis blijft echter wel.. en dat zal blijven.

Así es la vida

Het is een nieuw jaar..

Terugkijkend op het oude jaar 2022 hebben we veel mee gemaakt.

Veel mooie, leuke momenten maar ook die hebben geraakt.

Veel veranderingen in het fysieke leven, maar ook in mijn gedachten.

Achteraf kan je nooit weten wat er op je staat te wachten.

Ik kijk met gemengde gevoelens terug op ons oude jaar.

Gezien de omstandigheden is dat momenteel echt niet raar.

Een deel van mijn hart gaat terug naar Nederland.

Nooit op gehoopt, maar heb dat niet in de hand.

Ik ben verdrietig en boos,

niet op hen, maar op deze situatie die niemand koos.

Ik voel me verscheurd,

maar dit is het hier en nu.. en het gebeurd.

Donderdag is het donkere moment dat ik 2 van mijn 6 grote liefdes naar Barcelona Airport breng.

Mijn moederhart schreeuwt van alles maar het is beter dat ik me niet hier in meng.

En het is helaas niet voor even, maar dit is hun keus, hun leven.

Niemand weet wat de toekomst brengt, of ik ze ooit nog in het echt kan zien,

zullen ze me uiteindelijk vergeten misschien?

Gegroeid onder mijn hart,

2 prachtige zielen, voel ik nu al een leegte en die is zwart.

Ombuigen naar positiviteit is ontzettend lastig,

ik ben die skill nog onvoldoende machtig.

Voor nu schrijf ik mijn gevoelens op papier,

want dat is het enige dat ik nu kan hier...

Met trillende vingers en een bang hart vul ik de toestemmingsformulieren voor het vliegen in.

Dit is voor hun, voor mij, voor ons, een  vreemd ander begin.

Ze gaan terug naar hun vrienden, naar school en al het oude bekende.

De omgeving hier waaraan ze de tijd niet namen om te wennen.

Terug naar de stress, gehaastheid en het vooruitgestippelde geplaveide pad,

Niet beseffen wat het vrije alternatief in petto zou kunnen hebben gehad.

Terug in het systeem, maakt mij bang, maar hun zien geen probleem.

Geen ruimte om echt zelf te denken,

je de binnen opgelegde kaders te wenken.

De toekomst is onbekend…

en daarom weet niet ik, niet hun of jij wat ons overkomen zal en dat is een waar argument.

Mijn hersenen maken overuren met allerlei gedachten.

Mijn liefde zal er altijd zijn voor 100%, de herinneringen die mijn pijn versterken maar ook verzachten.

Dankbaar voor mijn prachtige lieve jongens❤

Daar is “donder"dag, ik verlaat het vliegveld met tranen in mijn ogen.

De rechten wegen vervormen daardoor in bogen.

Het is alsof mijn hart bruut uit mijn lijf is gerukt, autorijden is nu een challenge, kijken of het  verder lukt.

Hoe heb ik ooit blind kunnen vertrouwen, op wat we allen hier zouden kunnen opbouwen.

Ik ben zo verdrietig, gefrustreerd en boos, ik voel me zo radeloos en machteloos.

Voor mijn gevoel hier en nu.., heb ik de grootste fout van leven gemaakt.

Op mensen of het universum vertrouwen op dat het goed komt, terwijl het aan alle kanten kraakt.

Ik had het achteraf ook eigenlijk kunnen weten, maar wilde de hoop niet afmeten.

Ik ben emotioneel, duidelijk in de war en kan niet rationeel meer denken.

Radeloze gedachten die mijn buik ineen doen krenken.

Een positieve mindset lukt me echt niet, niet met dit bloedend hart van verdriet.

Ik kan dit niet alleen, er hangen dikke donkere wolken om mij heen.

De wereld is te donker en grauw op dit moment, deze wereld is mij van eerder bekend.

Terug van weggeweest, weer die akelige kwelgeest.

Op moment zou ik even naar een plek willen gaan,

waar ik niks meer hoef te voelen en van alle taken ontdaan.

Dat ik weg kon kruipen en niks meer hoef te zijn.

Deze pijn geeft te veel venijn. 

Kwade gedachten proberen zich van mij meester te maken, ik doe mijn best in deze spiraal naar niet naar beneden te geraken.

Ze zeggen home is where the heart is, nu ligt mijn home in stukken vanwege het gemis.

De betekenis van “home” zal niet meer hetzelfde zijn. Ondoordringbare mist in mijn brein.

Ik hoop dat hun keus hun gelukkig maakt,

dat is het enige lichtpuntje wat ik nu zie, dat aan de horizon blaakt.

Begrijp me niet verkeerd op het gebied van onderwijs ...naar school gaan heeft zowel voordelen als nadelen. Sociale contacten, spelen, leren om te leren... zou het fijn zijn als er minder verwacht zou worden en ieder kind zich op zijn/haar eigen tempo mocht ontwikkelen zonder oordeel? En het allerbelangrijkste... wie ben ik.. Wat voel ik...

Wat mij het meest is bijgebleven van mijn schoolperiode? Pesten... Dit beschadigd je diep van binnen waardoor je een bepaalde overtuiging als blauwdruk inprent. Dit kan ervoor zorgen dat je niet tot je volle potentie komt als mens... zo zonde... en je leeft ook nog 24/7 met jezelf... met aangepraatte negatieve overtuigingen.. zoals ik ben t niet waard, niet goed genoeg etc. Waarom weten anderen het zogenaamd beter?

De geschiedenis, economie en vele vakken... gebruik je  die ooit oprecht nog? Of is het opslaan in je grijze massa,  terwijl er zoveel meer is om te leren wat je echte interesse heeft? Waar ligt je passie... wat wil jij met je leven.. en nee niks is onmogelijk zolang je dat zelf gelooft in welke vorm dan ook...niemand kan dat voor jou bepalen. Jij bent auteur van je eigen verhaal hoe klein of groot je ook bent💞