5. De avontuurlijke reis naar Spanje!

En dan donderdag 21 juli... dan begint onze reis..

Donderdag 21 juli begint onze reis naar het zuiden, Spanje. Onze wekker staat al om 3.30 uur. Echt geen fijne tijd. Zo vaak wakker geweest in de angst te verslapen.
De wekker gaat en ik ben nog echt echt moe... alle dagen eerder sjouwen en poetsen. Afscheid van mijn collega's en bewoners die m'n hart diep raakte. Moe echt moe.. maar we moeten door..
Eenmaal met de caravan aangekomen op het Raadhuisplein te Rijen was het 6.00 u. Een uur later dan gepland. We zouden snel onze dieren oppikken en door.
Dit was makkelijker gezegd dan gedaan. Onze 5 katten was een eitje, daarna 5 kippen en 3 Vlaamse reuzen. Maar daarna onze 2 cavia's... die vonden het grappig zich te verstoppen in de tunnels van de konijnen onder de grond.. omfg..
Een uur later de cavia's ook in hun kooitje en we konden vertrekken. Inmiddels 2 u achter op schema.
Het vooruitzicht was 10 uur te rijden  en om uiteindelijk tussen 19.00 en 20.00 aan te komen bij onze tussenstop.
Makkelijk haalbaar zou je denken.. maar niet met 80 km per uur, 5 kids die vaak moeten plassen en check ups met de dieren.
Mijn man en ik reden om en om in het  begin. Mijn man gaf aan dat t lekker ging dus nog wel ff door reed. Na een extra uur kwam de man met de hamer. Mijn man had moeite zich nog langer te focussen.
Mijn man weet dat ik peentjes zweet wanneer ik in onze bus rijdt. Ik had ook gezegd... ik rijdt niet door Parijs.. zeker niet met bus én caravan.
Na de wissel 20 minuten verderop... t wordt hier wel druk.. bord Parijs..
Ik kon wel janken en idd ik ben in die stad 10 jaar ouder geworden. De levensmoeie scooters kwamen links en rechts voorbij. File rijden. Ambulances die erdoor moesten. Zó veel verkeer. M'n hoofd tolde gewoon. M'n man super supportive hoor maar man man wat een ellende.
Eenmaal Parijs uit eerst naar de parkeerplaats om tot rust te komen. Onze tussenstop nog lang niet in zicht en het was al 18.00 u.
Met de diertjes ging het nog goed, we hadden gelukkig een bewolkte dag.
Daarna door... maar om 19.00 u ondanks de krentenbollen en eierekoeken toch trek naar meer.
Gestopt bij de Mac waar net een bus vol passagiers uitstapte. Snel naar binnen en bestellen bij de pilaar. Goddank kon je Engels kiezen. Na bestelling bleef t maar duren en zag bestelling na bestelling voorbij komen. Daarna zag ik 3 happy meals en eea.. dat moest mijn bestelling zijn. En idd, 3 grote tassen. Ik pakte ze aan en 1 tas scheurde.. en ja hoor.. de tas van het drinken. De cola sopte in m'n nikes maar kreeg wel nieuw drinken mee.. duurde alleen nog eens 20 minuten.
Onze tussenstop had tot max 21.30 iemand bij de receptie zitten. Hun gebeld en gevraagd of later geen probleem was. Alles op z'n Frans dankzij Google translate.
Was geen probleem 22.30 kon ook.
We waren moe, allemaal.
Vanaf de Mac begonnen de bergen te komen met op en afdalingen van 5 tot 8 procent. Tis dat de bus een voertuig is anders hing zeker de tong uit de uitlaat. Met caravan had de bus er erg veel moeite mee. Tot witte rook uit de uitlaat. Rond 23.00 was t donker en konden we echt niet meer. Het eerstvolgende weghotel eraf gegaan en gekeken of er slaapplaatsen waren. Met de 3 kleintjes in ons bed en de pubers een eigen bed was dat gelukt. Gelukkig, moe en blij om een bed te zien. 

http://des-volcans-champs.auvergnetophotels.com/en/

Zonde van het geld, de eerder geboekte tussenstop, maar die was nog 2 u verderop...
We waren op... logisch ook 3.30 u is ook geen tijd om op te staan voor de gemiddelde mens..
Om 5.00 u de wekker, de kleintjes slapende naar de bus als ook de 2 pubers. Caravan aangekoppeld en door. Ik ben een ochtendmens van origine en ben gaan rijden, al twijfelde ik er aan of ik nog wel een ochtendmens was;)
Na een x aantal tijd en meerdere keren gevraagd door de kinderen zijn we in Spanje? eindelijk in Spanje! Nondeju wat was Frankrijk groot zeg pfff.
Nog 3 uurtjes en dan zouden we bij ons droomhuis zijn... wanneer je 120 km pu zou rijden ja... sommige stukken haalde we nog geen 50 km met onze 2.5 TDI VW met volle caravan..
Rond 20.00 u bereikte we Mora d 'Ebre, ons dorp, door het buitengebied naar ons huis.
We werden opgewacht door een superlieve hond, we wisten dat zij zou blijven. Omdat we geen naam wisten noemde we haar Shiba Inu. Later bleek ze Pruna te heten, klein verschil;)
Oprit op en thuis...bijna... we bleven steken met de caravan op onze oprit en kwamen niet meer verder.. de bus kreeg geen grip meer en allerlei rare geuren werden geproduceerd. Met 4 man sterk nog proberen te duwen maar tevergeefs. Gauw alle dieren naar de dierenverblijven gebracht, het was lang genoeg geweest.
In allerijl Kevin en Lola gebeld. Onze reddende engelen. Kevin deed nog gauw om 21.15 uur boodschappen om vooruit te kunnen met onze kinderen en Lola regelde een kennis met een 4x4. Daar was de caravan zo mee boven. Hele lieve mensen, non verbaal begreep ik een gedeelte.. maar voor de rest.. ik moet écht Catalaans gaan leren! En niet alleen hallo, waar is.. en tot ziens..

Wederom doodmoe het bed ingekropen, met de 3 jongsten. De pubers durfde een eigen kamer samen wel aan.
Morgen weer een nieuwe zonnige warme dag. Want warm dat is het nu eenmaal daar. Met name in de maanden juli en augustus.