13. Uit het oog is zeker niet uit het ❤

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven op mijn blog. Na het laatste incident met onze jongste, Raeyven, ben ik echt even ontdaan geweest en kon ik geen motivatie meer opbrengen om te schrijven. Ik heb me echt een hele tijd verdrietig en soms ook alleen gevoeld. Het verdriet voelt minder maar is nog niet volledig weg.
Daarnaast is het ontzettend druk geweest voor iedereen met het nieuwe leven ervaren, ons nieuwe bestaan vormgeven en uitzoeken wat er allemaal nog moet en moest gebeuren om het hier zo fijn mogelijk te maken. Materialen, spullen, aanpassen, aanpakken, diverse bestellingen en de manana manana van de niet altijd consequente bezorgdiensten.. ondanks het een hele fijne plek is, er was nog een hoop niet af of dingen die niet volstonden. Je huis is sowieso nooit af wordt wel eens vertelt. Ons huis is al een beetje op leeftijd en een aantal dingen waren echt aan vervanging toe om het toch wat meer wenselijk leefbaar te maken. Zo is er ondertussen een tweede auto met een Spaans kenteken.
Wat ben ik ontzettend blij met onze tweede auto! Een Nissan Qashqai uit 2007. Niet de jongste maar ik heb nog nooit zo comfortabel gereden over de vele stenen, hellingen en afdalingen van gemiddeld 7 %. Ik heb ook zoveel meer rust in m'n hart nu, wanneer ik alleen op t erf ben met de kinderen en weg kan wanneer het nodig blijkt. Ook staat er nu een stacaravan naast het huis. Deze hebben we laten plaatsen voor logees. In huis hebben we net zoveel slaapkamers als we in Nederland hadden, al zijn ze hier ruimer van opzet, en hebben we er voor gekozen gehad om een kamer op te offeren tot speelkamer voor de kleintjes. Lekker spelen, je speelgoed en bouwwerken kunnen laten liggen, en de volgende dag verder, dat vinden ze alle drie heel fijn!
Het was nog best een gepuzzel waar dan die stacaravan moest komen te staan. Want ook voor minder mobiele logees is het fijn dat ze terecht kunnen.
De stacaravan heeft nog wel wat liefde, aandacht en onderhoud nodig, maar goed we hebben de tijd.
Alles loopt in grote en grove lijnen zoals we gewenst hebben.
Inmiddels zijn we 2 puppies en een kitten rijker. De kitten hebben we gewond onder een auto gevonden. Geschampt, stuk oor kwijt en met een halfdicht oogje. Na haar gelokt te hebben met wat beleg, (snel bij de supermercat gehaald) haar gevangen en mee naar huis genomen. Een local vertelde dat ze daar al dik een week bang onder de auto's verstopte en het geen eigenaar had. De eerste dag was ze natuurlijk ontzettend bang. Naarmate de dagen verstreken werd ze minder bang, nieuwsgieriger en kwam ze steeds meer knuffels halen en ging steeds harder spinnen. Net een kleine tractor🥰
Lucy heeft inmiddels onze harten veroverd en lift graag op je schouders mee overal naartoe. De pupjes hebben we op een uurtje rijden gratis mogen ophalen bij een lieve mevrouw en ik denk haar kleindochter. Het enige belangrijke was een goed thuis.
Aangekomen bij het gezin van de puppies waren er 2 van de 4 puppies buiten. Ik had per app ook gevraagd naar of er meiden bij waren. Omdat Pruna ook een dame is, wat ouder, maar nog steeds loops werdt leek een andere dame erbij de beste optie.
Het gezin gaf aan dat ze heel graag wilde dat we ze allebei mee zouden nemen zodat de zusjes niet gescheiden hoefden te worden. Voor mij was t zo beslist.. moest alleen nog even mijn man lief aankijken😁
want we gingen er tenslotte eigenlijk voor 1tje bij🤭. Dat was natuurlijk prima en zo vonden Ivy en Fly een nieuw thuis bij ons. Geen idee van het ras of hoe groot ze gaan worden maar daar komen we vanzelf achter🤗. We wilden een kleine vergoeding geven voor voer voor de andere twee die de mevrouw zou houden maar zij wilde dit absoluut niet aannemen. Een goed huis. Met het afscheid een traan. Het leek een gedwongen afscheid.
Inmiddels is de keuken uitgebroken en zitten we in een grote puinhoop. Maar gelukkig allemaal van tijdelijke aard.
Terugkomend op het stukje verdriet, me alleen voelen is iets wat me overkwam. Na Raeyven was ik zo bang dat er iets zou kunnen gebeuren. In Nederland stond ik daar niet zo bij stil... maar daar kende ik alles, sprak de taal vloeiend en was er altijd een optie om op lieve en behulpzame vrienden of familieleden terug te vallen.
Ik merkte dat een gevoel van heimwee opkwam. En gewoon naar de meest simpele dingen die je normaal niet eens meer waardeert omdat het er altijd is geweest. Dat ik op weg naar m'n werk soms via mijn vaders huis reed en in het voorbij gaan hoi pap en hoi Leni zei in gedachten. Dat ik mijn collega's mis, de gesprekken die we konden voeren en de betrokkenheid. De bewoners met hun simpele maar leuke grapjes. Ik bedoel om en om een scheet laten is best grappig en dat zijn momenten die ik echt wel mis.. op de geurtjes na dan🤭. Dat ik nu niet spontaan zou kunnen aanwaaien bij familie of vrienden. De juffrouw van de Aldi aan de kassa, altijd lief en oprecht geïnteresseerd. Mijn oude buurman, zijn vrouw en Kira hun altijd blije hond. De altijd warme bij de kinderen betrokken juffen en ouders van school en ga zo maar door...
Het melancholische gevoel van heimwee besluipt me dan.
Hier maak ik nog niet even gezellig een praatje, ik voel me ook (nog) niet zeker genoeg.
Nog steeds heb ik geen spijt van onze keuze. Ik mag nu van mezelf (h)erkennen dat het écht even niet lekker met me ging ondanks mijn prachtige gezin en fantastische plek om te wonen. Deze gevoelens mogen er nu zijn en zullen een deel van mij blijven. Ik ga proberen weer meer te gaan schrijven en hopelijk kan ik jullie weer leesplezier geven. Lieve groetjes uit het inmiddels kouder geworden Spanje🇪🇦🙏