12. Geluk en pech💔 op hetzelfde moment.

*Trigger Warning*

*********************************************************

Foto's staan in een diavoorstelling maar kunnen als schokkend ervaren worden!

*********************************************************

Eén dag na vrijdag.., het is ontzettend druk geweest met zorg en regeltaken

Na weken intensief bezig te zijn geweest met het opzetten van kooien en hekwerken was het eindelijk zo ver.
We kregen er nieuwe dieren bij, allemaal rescues. Ze komen van plekken waar het niet goed voor hun was en hebben allemaal een rugzakje. We mochten Maisy en Jane verwelkomen 2 geiten. Naast dat ze lief en mooi zijn hebben ze ook een mooie vacature vervult:" Onze natuurlijke onkruidruimers".
Daarnaast nog 20 kippen en 1 haan, helaas zijn ze er slecht aan toe. Ze vulde iig snel hun buikjes hier met al het eten wat klaar stond. Ook zijn er twee kleinere soorten kippen met kuikens Meegegaan.
Nu maar eens kijken hoe we hun allemaal weer in topconditie konden krijgen💪🙌
Mijn man was al vroeg weg om de dieren met de bus op te halen. Intussen deed ik het eea in huis terwijl de kinderen speelden met vanalles wat binnen bereik was. Rond 10.30u appte mijn man dat de caretaker later zou zijn. Hij had de sleutel's om de verblijven te openen.
Oma was inmiddels ook gearriveerd en ik wilde kort ff bellen met mijn man over het verder verloop.
Omdat ik geen bereik heb in huis moet ik buiten de deur gaan staan op onze veranda. Direct nadat ik had  opgehangen hoor ik binnen een gil die door m'n botten ging. Dit was geen huiltje omdat er iets was afgepakt. Snel naar binnen zag ik oma met de jongste op schoot. Heel hard huilend heb ik hem overgepakt. Het bloed gutste uit z'n mondje en oma vertelde dat hij in een speelgoedbak was gaan staan en dat hij omgevallen was met de bak. Dit gebeurt nu eenmaal met spelende kinderen en een ongeluk zit dan ook in een klein hoekje...
Raeyven was ontzettend overstuur en ik heb zo hard meegehuild. Intussen kon ik soms een glimp opvangen wat er nu in z'n mondje aan de hand was. 1 van zijn voortanden stond finaal naar achteren en bij zijn tandvlees kon je wortel bloot zien liggen.
Ik raakte lichtelijk in paniek, zoveel emoties tegelijk.. geen auto hier of wat dan ook...
We hadden er maar 1...en die was weg.. we waren nog aan 't wachten op geld uit onze woning om er 1 bij te kunnen kopen.
Snel heb ik hem in een draagzak gehesen, heb oma gevraagd op de andere 2 te letten en ben gaan lopen richting het ziekenhuis. Onderweg stopte een Spaanse mevrouw in een blauwe auto en vertelde in t Engels dat ze wilde helpen. Zo dankbaar! Ze heeft me bij George en Julie afgezet zoals ik vroeg. Haar hartelijk en veelvuldig bedankt.
George trooste mij terwijl Julie de auto voorreed. Zo fijn dat ze er zijn🙏 Raeyven was inmiddels van alle spanning en huilen in slaap gevallen. Bij de 1ste hulp gaf de arts aan dat het tandje waarschijnlijk niet meer te redden is en dat we de dag erop naar een specialist in Tarragona moeten. Deze zal het tandje eruit halen😭.
Tot die tijd pijnstillers en veel koelen..
Die volgende ochtend al vroeg, 7 u op weg naar het ziekenhuis in Tarragona, een ziekenhuis met vele specialisten op vele gebieden. Een uur rijden. Eenmaal aangekomen bij Hospital Universitari de Tarragona Joan XXIII was het nog een hele zoektocht om het juiste gebouw te vinden, het is er ontzettend groot! Na 3x verkeerd gestuurd te zijn,) uiteindelijk bij de afdeling voor Maxilofacial aangekomen.
De arts sprak gelukkig Engels. De arts vertelde dat de  voortand eruit moest en dat ze rest moesten bekijken wanneer hij onder narcose was. Er zijn twee soorten narcosen. Bij 1 is het kindje helemaal weg en stopt de ademhaling zodat deze kunstmatig in stand moet worden gehouden. Bij de ander wordt er ketamine gebruikt. Het kindje zal dan niks meekrijgen en in een semi slaap zijn. Hij blijft dan zelf ademen. Ik vind beide ontzettend heftig. Mijn man ook.. er was echter geen andere optie. We kozen uiteindelijk met pijn in het hart voor de tweede optie.
In het ziekenhuis in Spanje is het verplicht om mondkapjes te dragen. Doe je dat niet dan wordt je door de beveiliging buiten gezet.
Mijn man was hierop aangesproken omdat hij met zijn ptss geen mondkapje droeg. In Nederland kan je gebruik maken van je uitzonderingspasje maar niet in Spanje. De beveiliging was er niet vriendelijk en dulde geen weerstand. Op of gaan.
Vele uren kropen voorbij voordat de chirurg beschikbaar was.
Om onder narcose te gaan was het nodig om een infuus aan te leggen. Raeyven is ontzettend sterk wanneer hij iets niet wilt, wat een oerkracht zit er in dat kleine lijfje van 11 kg😬.
Na het infuus moest 1 van ons vertrekken. Daarna konden ze met de procedure beginnen. Er stonden 6 dokters in de ruimte. Mijn man bleef bij Raeyven daar hij met alle macht van het bed af probeerde te komen. Ik vroeg of ik echt niet kon blijven om hem gerust te stellen. Nee dat mocht echt niet. Eenmaal op de gang blijf ik het gegil en gekrijs horen en we waren zeker 10 min verder! Op de gang zat ik zo in twijfel, tegen de regels in gaan?... Eerst al een discussie met de beveiliging, dat maakte ons natuurlijk niet geliefd, ook nog steeds de taalbarrière die het lastiger maakt.
Mijn moederhart was in 1000den stukken en het gehuil stopte maar niet. Tegenover mij zaten ook ouders met kinderen waarop een spaans stel mij aansprak. Ze vroegen wat er gebeurd was in het Engels en of het mijn kindje was wat zo huilde.
In tranen snel verteld wat er aan de hand was. De vrouw keek me aan en zei: "fuck te rules go to your son!" Direct ben ik de klapdeuren doorgerend naar Raeyven toe. Bij de deur van de operatieruimte stapte een arts naar buiten. Ze vertelde dat ze nog niet begonnen waren. Er moest een hartslagmeter aangebracht worden om zijn grote teen. Hem gerust proberen te stellen samen met papa.. het leek allemaal niet door te dringen Raeyven leek op overlevingsmodus te staan. Vol met adrenaline. Ik moest van de arts weer de ruimte verlaten. Maar mocht bij de deur wachten. 1 minuut en het gehuil stopte en liep over in gejammer. Kort daarna mocht ik ook weer binnen komen. De tand was getrokken en de rest gecontroleerd. De andere voortand en tanden ernaast stonden ook los van de klap. Met geluk komen die met tijd weer vast te staan.. 4 weken vloeibare en hele zachte voeding is het advies en na 1 week op controle bij de huisarts.
Geen röntgenfoto voor het volwassen gebit te bekijken. Het zou geen zin hebben en onnodige blootstelling aan straling zijn. Antibioticakuur zijn ze geen voorstander van. Kinderen hebben een goed zelfhelend vermogen, daar moet je op vertrouwen.
Raeyven was nog aan het bijkomen van de narcose. Helemaal van de kaart. Zijn ogen rolde en hij kon ons niet goed zien. Hij zat letterlijk in een "trip". We moesten nog een tijdje blijven om te kijken of hij er goed uit zou komen. Naarmate de tijd verstreek zag je herkenning naar ons en begonnen de "praatjes" te komen. Eerst wat water drinken.. kijken of dit in z'n buikje bleef zitten. Daarna een appelmoesje. Na 2 uurtjes reden wij weer naar huis. Raeyven moe van de hele gebeurtenis en wij ouders op van emoties. Met je kindjes mag gewoon niks gebeuren..
Het zal nog lang duren voordat deze gebeurtenis een beetje uit m'n hoofd is. Voor nu durf ik ze niet meer uit het oog te verliezen tot op het beheersmatige toe...
Dat 1 van mijn kindjes op z'n gebit(je) zou vallen is altijd mijn grootste nachtmerrie geweest en nog steeds.. over 5/6 jaar zal er een nieuwe tand komen.. tot die tijd hopelijk geen nieuwe ongelukken.
Die zondag had een fijne dag moeten zijn met onze nieuwe diertjes, helaas liep deze dus geheel anders.
De tijd zal het doen slijten maar vergeten zal ik het nooit!