1. Over hoe onze levenspaden samen kwamen.

Mijn man en ik zagen elkaar voor het eerst in het laatste kwartaal van 2012. Beide werkzaam voor dezelfde werkgever en tevens toen recent op dezelfde woongroep. Beide in  een relatie.  Mijn relatie met mijn ex verliep al vanaf 2007 stroef,  2 kinderen geboren in 2006 en 2007. Toch nog altijd blijven proberen de relatie te redden en er samen uit te komen omwille van de kinderen. Er veranderde weinig en omdat voor mijn gevoel mijn relatie niet meer te redden was na 5 jaar doorsluimeren beëindigde ik mijn relatie en besloot alleen verder te gaan met mijn 2 jongens, toen 4 en 6  jaar oud.
Intussen hadden mijn huidige man en ik een hechte vriendschap ontwikkeld. We konden uren praten en kilometers afleggen zonder ons ook maar iets te vervelen. (Voor mijn huidige man waren de afstanden erg pijnlijk daar hij een blijvende blessure had. Toch verbeet hij zijn  pijnen.)We kwamen erachter dat we in veel dingen dezelfde gedachten hadden. We hielden van dezelfde dingen en onze normen en waarden lagen op één lijn.
In juni liep de relatie van mijn man met zijn vriendin stuk. Ze was lief maar paste niet bij hem, hun levenspaden liepen ver uiteen.. Mijn man had door gebeurtenissen op het werk in de gehandicaptenzorg het e.e.a. meegemaakt en is fysiek daardoor blijvend beperkt gebleven.
Medio eind september 2013 deelde wij na een lange wandeling onze eerste kus.
Vanaf dat moment waren wij samen en niet meer "alleen" geweest. Onze vriendschap veranderde in liefde.
Mijn huidige man werkte inmiddels al weer tijd ergens anders binnen de organisatie, die tussentijd hebben wij altijd onze vriendschap behouden.

Op onze wandelingen in de bossen in Dorst hadden we het over het leven en wat onze hartenwensen waren. Er was een kunstwerk aldaar in de vorm van een poort... het was ijzig koud maar we beeldde ons in door die poort te gaan, zo een andere wereld in het universum in te stappen.
Tussen het daar en de ruimte, geen moeten, alles vanuit het diepste verlangen van het hart. Waarom zijn wij hier? Wat doen we hier? Met wie en waarom?
Veel vragen en geen antwoord.
Wanneer wij uit zouden gaan van wat onze  hartenwens is, zien wij onszelf op een boerderij. Het liefst een zorgboerderij met jeugdigen die een beperking hebben, die wij dagbesteding kunnen bieden en daarbij aan hun eigen zelfbeeld kunnen werken. Samen met dieren en planten.

Na een tijd belande onze dromen naar de achtergrond. We kochten een huis in 2015 in Rijen. Het was een huis met heel werk waarbij  je veel  doorheen moest kijken om de potentie te kunnen zien. De muren waren zonnetjes geel, kozijnen nachtblauw met roestrood. Een kunstenaar bewoonde deze woning en verkocht de woning zelf. Hij wilde met de opbrengst naar een boerderij in Duitsland verhuizen samen met zijn vrouw.
Binnen no time waren we akkoord met een bod en regelde onze hypotheek. Ook ontzettend spannend daar ik voorheen een flinke BKR registratie had gekregen toen ik mijn koopwoning met mijn ex verkocht, dik onder de waarde. Dit vanwege de executieverkoop van de bank ivm achterstallige betalingen van de hypotheek.
Eind goed al goed kregen we de hypotheek rond en konden we het huis naar ons zin gaan maken.
Dit alles in etappes natuurlijk want we hadden een hypotheek en een bouwdepot. De keuken en badkamer werden vernieuwd. Alles geschilderd en een extra ruimte tussen de keuken en garage aangebouwd. De garage werd omgebouwd tot wasruimte en kantoor.
In juni 2016 gaven wij elkaar het ja woord.
Low budget en super intiem. Mijn vriendinnen hadden fantastisch werk gedaan!
We trouwden in een superschattig kappeletje in Molenschot en hielden daarna een barbecue in onze achtertuin. Deze was ruim genoeg voor 40 dierbaren. Voor de barbecue hadden we iemand ingehuurd daar we echt ontzorgd wilde zijn en niemand zijn kleding zou veruïneren.
Op huwelijksreis in Turkije kwam ik erachter 6 weken zwanger te zijn. We konden ons geluk niet op.
Aiden werd april 2017 geboren. Intussen leef je je leven en werd Kaylan in november 2018 geboren. Raeyven werd augustus 2020 geboren.
Het jaar 2020 heeft ons veel stof tot nadenken gegeven. Het jaar waarin Corona zijn intrede deed, lockdowns van kracht werden en mondmaskers verplicht.
Is dit het leven wat wij willen leven? Is dit waar ons bestaan om draait? Zijn dit onze levenslessen? Mensen zijn tegenover elkaar komen te staan, verdeeldheid te overste. Dwang en drang is wat de boventoon voerde..

Terug naar onze droom.. een boerderij...

In Nederland zijn wij diverse woningen gaan bekijken met veel potentie. Het overbieden op woningen met wat grond was killing. Bedragen van  30.000 tot 50.000 erboven, makkelijk..
Zo wilde wij niet ons zuurverdiende geld waar veel tijd stress en verdriet in zat uitgeven om vervolgens nog steeds een flinke hypotheek te moeten betalen.

Uiteindelijk eind 2021 een bedrijfspand met woning op t oog, veel potentie en shitload aan werk om op te knappen.

Mijn man zat sinds 2017 in het crypto gebeuren. Fors geïnvesteerd en we zagen onze investering verdampen van 23.000 naar 6000 euro en nog minder zelfs. Ik heb gehuild en wilde dat mijn man het geld eruit zou halen... we konden nog amper een reparatie aan onze auto betalen..
Mijn man heeft z'n poot stijf gehouden en mij verteld dat het echt wel weer goed zou komen. Het aantal tokens bleef hetzelfde, de waarde fluctueert afhankelijk van de marktwaarde.

Enkele stressvolle en krappere jaren volgde en mijn man leerde meer over crypto en hield zich dagelijks bezig met allerlei grafieken en theorieën. Medio augustus 2021 rees crypto de pan uit.
Voor ons de kans een woning van onze dromen te kunnen kopen zonder of een klein gedeelte hypotheek.

Terug naar het bedrijfspand, bod was geaccepteerd onder voorbehoud van financiering. Dolblij waren we, eindelijk konden we onze dromen waar gaan maken. Mijn man unlockte zijn staking in crypto en we moesten nog 9 dagen wachten op het vrijkomen daarvan. Op de helft van die 9 dagen crashte bitcoin en trok alles naar beneden waardoor wij financiëel ons droomhuis niet meer konden kopen..

Veel verdriet volgde en ik had ontzettend veel moeite met onze droom te zien verdwijnen. De zorgboerderij, zelfvoorzienend leven, regie over ons eigen leven in plaats van het hamsterwiel waar we iedere dag weer ingestopt werden. Geleeft worden in een wereld om je heen die niet het beste in je naar boven haalt.
Begrijp me niet verkeerd, ik ervaarde dagelijks dankbaarheid uit de mensen, het werk, kleine dingen om mij heen. Ik ben/was dankbaar voor alles en iedereen die op mij  pad is gekomen en daarbij hebben bijgedragen aan zelfreflectie en groei.